Kwalifikacja do konsultacji odbywa się na podstawie kwestionariusza zgłoszeniowego, przesłanego elektronicznie przez osobę zainteresowaną. Prosimy w nim, między innymi, o opisanie powodu zgłoszenia do PPK, a także o podanie ewentualnych wcześniejszych doświadczeń terapeutycznych lub (i) informacji o leczeniu psychiatrycznym.
Konsultacje diagnostyczne prowadzi psychoanalityk wraz z terapeutą, który następnie może prowadzić psychoterapię analityczną pacjenta, krótko lub długoterminową, najczęściej w wymiarze od 2 do 3 sesji w tygodniu.
Celem konsultacji jest pomoc danej osobie w myśleniu o naturze problemu, z którym się zgłasza oraz rozpoznanie motywacji do podjęcia terapii. Konsultujący dokonują oceny klinicznej możliwości korzystania z terapii analitycznej. Zdarza się, że chociaż osoba konsultowana nie podejmuje terapii, to konsultacje same w sobie spełniają pomocną funkcję.
Konsultacje z reguły obejmują dwie sesje. Po pierwszej konsultant wraz z asystującym terapeutą dokonują wstępnej oceny, przepracowując doświadczenie pierwszego spotkania z osobą konsultowaną. Czas między pierwszą i drugą konsultacją umożliwia zarówno konsultowanemu, jak i analitykowi oraz jego asystentowi, przemyślenie własnych reakcji i metalizowanie przeżyć z pierwszego spotkania. Druga konsultacja stanowi zatem okazję do odniesienia się do doświadczeń z pierwszego spotkania i uczenia się (bądź nie) na jego podstawie. Ta sesja obejmuje również rozmowę o tym, co strony myślą o podjęciu terapii.
Materiał z konsultacji opracowywany jest w dyskusji z zespołem klinicznym. Omówienie przez zespół pozwala na lepsze zrozumienie problematyki konsultowanego, relacji przeniesieniowo - przeciwprzeniesieniowej oraz przepracowywanie wpływu projekcji konsultowanego na analityka i asystenta, które kształtuje ocenę kliniczną. Zwracamy uwagę na proces grupowy zachodzący w zespole i analizujemy pojawianie się zjawisk równoległych (Grinberg, 1990, Brenman Pick 2015), które oddają to, co nie zostało świadomie rozpoznane i doświadczone w trakcie sesji. Zjawiska te wyrażają się w reakcjach przeciwprzeniesieniowych” w grupie, a wcześniej są również badane w parze konsultant – asystent.
W prowadzeniu psychoterapii czy psychoanalizy koncentrujemy się na badaniu świadomych i nieświadomych aspektów umysłu wyrażanych w dynamice przeniesienia – przeciwprzeniesienia. Zakładamy, że pacjent szuka w terapeucie możliwości pomieszczenia, zrozumienia i przekształcenia stanów psychicznych, których on sam nie jest wstanie doświadczyć i myśleć, w stopniu umożliwiającym lepsze radzenie sobie z własnymi problemami (Bion 1961, Rosenfelda 1987, Brenman Pick 1985, Steiner 1993).